داستانک/گه من برم، بچه ها روحیه میگیرن

اوضاع عجیبی شده بود. بچه ها خط را نشکسته بودند. ما هم گیر کرده بودیم پشت یک نهر عمیق، عراقیها هم روی آب را بسته بودند به رگبار و نمیگذاشتند رد شویم. از ته ستون سر رسید. یک جلیقه نجات تنش بود و یکی هم روی دستش، جلیقه را داد به من و گفت: «مگه تو بیسیم چی من نیستی؟ باید کنار دست من باشی.» مستقیم توی چشمهای من نگاه کرد و ادامه داد: «اگه من برم، بچه ها روحیه میگیرن و پشت سر من میان.»
مجموعه روزگاران-کتاب خاطرات رزمندگان غواص