زندگی محکوم می نماید یا بی توجهی مسئولین

به گزارش تفسیری خبرنگار اجتماعیممتازنیوز،‌ نیمی از پاییز در گذر است و باد پاییزی با iبه رخ کشیدن سرمای خود برگ ریزان درختان را iبه تماشا می گذارد با گذر روزها هوا سردتر می گردد و این تلنگری است برای کودکانی که محکومند شب های سرد پاییزی و برفی زمستان را در کوچه و خیابان سپری نمایند.
ساعاتی از شب قبل و باد سرد پاییزی همه را iبه داخل خانه های گرمشان کشانده.
کودکانی تنها پشت چراغ قرمز چهار راه با امید فروش چند گل رز باقیمانده در دست، در میان خودروهایی که با گذر عقربه های ساعت از تعدادشان کمتر و کمتر می گردد قدم می زند کمتر کسی iبه او توجه می نماید ولی کودک همچنان iبه تلاش خود برای جلب توجه رانندگانی که بی تفاوت از کنارش می گذرند ادامه می دهد چون اسم او را “کودک کار” نامیده اند.
بیرون رفتن از خانه iبه هر سببی، عادت هر روز ماست و بی توجهی iبه کودکانی که هر روز در این شهر بزرگ آفتاب دورنمای زندگیشان کم نورتر می گردد، باز هم عادت هر روز ماست.
اینها از آینده، از زندگی، از مشکلات،‌از عاقبت iبه خیری چه می دانند، جز آن که یاد گرفته اند صبح تا شب باید در کوچه و خیابان امرار معاش و گذران عمر نمایند.
تنها توجه من و تو iبه این کودکان همان گل،‌ آدامس، فال یا جورابی است که از آنها می خریم.
اما نگاه مسئولین iبه وضعیت این کودکان چه می گردد؟
تدبیر چیست؟ چه کسی مسئول است؟ مسئول کودکی که سال ها لقب کودک کار را با خود یدک می کشد و وقتی که بزرگ شد معلوم نمی باش لقب تازهش چیست.
دکتر، مهندس، معلم، کارگر یا همچنان محکوم iبه آینده ای نامعلوم…/ل