سیمای پنهان «قهرمان»

در حالی که به نیمه راه مسابقات رسیده‌ایم و رقابت‌ها ۱۱ تیر با برگزاری فینال پایان می‌یابد و سه گروه از چهار گروه مرحله نخست بازی‌های دور سوم خود را نیز برگزار کرده و صعودکنندگان‌شان چهره نشان داده‌اند، اما هیچ تیمی نتوانسته است «قدر قدرت» باشد و رقبا را با اختلاف زیاد در هم بکوبد.

البته آلمان که از معدود تیم‌های صیاد هر شش امتیاز در دو بازی نخست گروه‌ها بود، با ارائه بازی‌های محکم، حسابی جداگانه برای خود باز کرد اما فراموش نکنیم که این تیم برابر پرتغال هم خوش‌‌اقبال بود وگرنه آن بازی را صفر ـ یک نمی‌برد و چنانچه ضربات سر و پای په‌په و نانی بر تیر دروازه مانوئل نویر نمی‌نشست نتیجه‌ای سوای آن به دست می‌آمد. هلند هم در این مسابقات به‌قدری دور از گذشته درخشانش نشان داده که غلبه بر آن افتخاری برای ژرمن‌ها به شمار نمی‌آید.

در گروه اول روس‌ها دور از انتظار و بسیار منظم نشان داده‌اند و این محصول کار حساب شده مربی نظم‌گرای هلندی‌شان ـ دیک ادووکات ـ بوده است، اما سایر تیم‌های گروه فراز و فرودی غیرعقلایی در کارشان داشته‌اند.

اگر برد یک ـ چهار روس‌ها در برابر چک و حتی تساوی یک ـ یک آنها با لهستان قابل فهم و عقلایی بود هیچ‌کس نفهمید چک‌ها چرا چهار گل از روس‌ها خوردند و در دیدار بعدی در همان شش دقیقه نخست دو گل به یونان زدند.

در گروه دوم دانمارک شروعی عالی با پیروزی بر هلند داشت و بازی‌اش برابر پرتغال هم ستودنی بود، اما ضعف‌های دفاعی‌اش سبب شد بازی دوم را دو ـ سه واگذار کند و همان‌طور که پیشتر آمد، آلمان تنها تیم باثبات گروه مرگ و کل جام چهاردهم لااقل در پایان دور دوم رقابت‌ها در گروه‌های چهارگانه بوده است.

در گروه سوم ایتالیا مثل معمول جام‌های بزرگ کارش را با دو تساوی شروع کرد و برای خودش دردسر خرید اما ایرلند هم به لحاظ دفاعی که همیشه نقطه قوتش بوده، بسیار ضعیف ظاهر شد. نقاط روشن اتفاقات این گروه بازی عالی اسپانیا برابر ایرلندی‌ها و جنگندگی ستودنی کروات‌ها در هر دو بازی نخست‌شان بود.

در گروه چهارم نیز هیچکس از تماشای بازی چهار تیم حاضر متقاعد نشد. البته اکراین میزبان مشترک جام فراتر از انتظار ظاهر شد و آندری شوچنکو نشان داد که پیری را نمی‌شناسد اما انگلیس با بازی معمولی‌اش امیدی را بارور نکرد و سوئد منحصر به زلاتان ابراهیموویچ نشان داد و حتی فرانسه که با پشتوانه کسب نتایجی خوب در دو سال گذشته به چهاردهمین دوره جام ملت‌‌های قاره سبز آمد برای ثابت کردن صحت اظهارات سرمربی خود هرگز یک تیم مقتدر و مدعی در ۱۲ روز نخست جام نشان نداد و همیشه می‌شد راهی را برای نفوذ در ارکان بازی آنها و کم‌اثر کردن ریبه‌ری، بنزما و کابایه یافت.

دستاوردهای فنی این جام نیز اندک بوده و خبری از نوآوری‌های تاکتیکی، علمی و به کارگیری سیستم‌های چشمگیر تازه در دوره چهاردهم جام ملت‌های اروپا نبوده است.

شاید تیم‌ها به این نتیجه رسیده باشند که نیازی به نوآوری نیست و می‌توان با سیستم‌های رایج مبتنی بر دفاع فشرده، ضد حملات سریع و استفاده حداکثر از ضربات ایستگاهی به مقصود رسید.

درحالی که در یورو ۲۰۰۸ و جام‌جهانی ۲۰۱۰ نوآوری‌های فنی متعددی را شاهد بودیم و تیکی تاکای اسپانیا و بازی منظم ژرمن‌ها و نمایش منسجم هلند و طراوت فنی نظایر پرتغال بر کاستی‌های سایر تیم‌ها سایه انداخت، یورو ۲۰۱۲ از این بابت چندان امیدبخش نبوده و مردم را به آینده فوتبال قدری ناامید کرده است. درست است که اسپانیا دوباره سراپا حمله و پرخروش بوده اما بازی این تیم نیز برای رقبا قابل پیش‌بینی و به تبع آن تا حدی مهارپذیر شده است.

آیا فوتبال جهان با این بساط رو به نزول نمی‌رود و آیا فقط درخشش‌های اسپانیا به لحاظ زیبایی حرکات تعدادی از هنرمندانش مثل ژاوی و اینی یستا و نمایش‌های منظم آلمان برای راضی کردن خیل تماشاگران یورو ۲۰۱۲ و دوستداران بی‌شمار فوتبال در سطح جهان کفایت می‌کند؟

وصال روحانی – جام جم