شهروند محترم جامعه محترم

آنچه گفته می‌شود با مرور اتفاقات دور و برمان کاملا مشهود و محسوس به نظر می‌رسد، اما نکته قابل تاملی در این بحث وجود دارد که چندان توجهی به آن نداریم.

تاکید و تکرار این موضوع که احترام گذاشتن در بین مردم کم شده است، ما را به جایی رسانده که اغلب احساس می‌کنیم خودمان تنها قربانی این ماجرا هستیم و اغلب دیگران هستند که در احترام گذاشتن به ما بی‌دقت شده‌اند.

احترام گذاشتن یک برخورد انسانی متقابل است اگر پایه این بحث را براساس نامهربان شدن دیگران قرار دهیم، دور باطلی را طی خواهیم کرد.

معمولا مصادیق ما درخصوص بی‌توجهی به موضوع ارزش‌های اخلاقی و احترام گذاشتن به برخورد‌های نامناسب در رانندگی، فرهنگ شهری، آپارتمان‌نشینی و حقوق اجتماعی ختم می‌شود، در حالی که مصادیق این ماجرا ابتدا در برخورد شخصی خودمان آغاز می‌شود.

پیش از هر چیزی خود ما احترام گذاشتن را حقی از خود می‌دانیم که بر گردن دیگران است، اما در برخورد‌های مشابه حقی برای دیگران برای محترم شمرده شدن از سوی ما، متصور نیستیم.

مادری که کودکش را به بهانه واهی و درخواست کودکانه کتک می‌زند، مردی که به همسرش پرخاش می‌کند، فرزندی که مرز صمیمیت و بی‌احترامی به والدین را نمی‌داند، کارمندی که پاسخ ارباب رجوع را سر بالا می‌دهد، همکاری که به مفهوم همکاری در فضای کاری اعتقادی ندارد و هزاران نمونه دیگر نشان می‌دهد که ما به احترام و مهربانی چندان باوری نداریم، اما خود را محق می‌دانیم که لایق احترام و محبت هستیم.

جامعه یا مردم خودمان هستیم و اگر آنچه را که برای خود می‌پسندیم برای دیگران نیز بپسندیم دیگر شکایتی از نامهربانی‌ها باقی نمی‌ماند.

ناگفته نماند که مفاهیم اخلاقی لزوما ذاتی نبوده و در بسیاری موارد اکتسابی محسوب می‌شوند و باید از سوی نهادهایی نظیر رسانه‌های تصویری و مکتوب، مهدکودک‌ها، آموزش و پرورش، دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی، فرهنگسراها و مساجد مورد ترویج و آموزش قرار گیرند. جامعه محترم نیازمند شهروندان محترم است.

مستوره برادران نصیری – گروه جامعه