فاطمه (س) ،کوثر بیکران حق

هنوز شمیم دلاویز رسول خدا به مشام می رسید که ریحانه اس را در پشت در پرپر کردند.

فرشتگان بال در بال پرواز می‌کردند و فرود می‌آمدند، آنچنان که آسمان را به تمامی می‌پوشاندند.

دو فرشته پیش روی آنها بودند که طلایه‌دار بودند آمدند، سلام کردند و بانوی دو عالم را در هودج بالهای خود به آسمان بردند، ناگهان بوی بهشت به مشام رسید و بعد باغها و بوستانها و جویبارها،خیره شدند.

امروز مدینه، بوی غم و رنگ ماتم دارد چرا که آنان که به دنبال چگونه زیستن و یافتن الگوی حیات بودند، به فاطمه می نگریستند.

بانوی بی نشان، آرامگاه تو پیدا نیست، وصیت نمودی مزارت پنهان بماند اما مادر چرا هر گاه نام بقیع می‌آید دلمان این همه ابری می‌شود و چشمانمان در غم بقیع و خاک غربتش رو به آسمان خدا می‌بارد؟

دخت نبی اکرم (ص) بودی و به گفته خود نبی(ص)، سرور زنان جهانی، نماز که می‌خواندی ستاره زمین می‌شدی و آسمانیان درخشش وجودت را به نظاره می‌نشستند، مهریه‌ات آب بوده و فدک میراثی که از پیامبر مهربانی برایت بر جای ماند.

بانوی بی نشان ، نشان از مادری‌ات هنوز در فاطمیه بر روی پیراهن‌های عزای عاشقانت باقی است و محبتت در قطره قطره اشک‌های مادرانی می‌درخشد که در مجلس سوگواری‌ات از در آغوش کشیدن فرزندان تازه متولد شده خویش، شرم دارند، مبادا مادر غریبشان به یاد محسنی بیافتد که هرگز در آغوش نکشید.

بانوی دو عالم ، ام ابیها بود و مادر پدر، در روزگار گرسنگی فرزندان کمک به ایتام و نیازمندان را واجب‌تر از سیر کردن فرزندان کوچکش می‌دانست.

انفاق را همچون نص صریح آیات قرآن از بهترین اموال خود، با اهدای لباس شب وصال به تکامل رساند.

اما چگونه لحظات وداع یتیمان و مردم خواب مدینه را با تو می‌توان معنا کرد، آن زمان که تابوتت آرام و بی‌صدا کوچه‌های مدینه را پشت سر می‌گذارد.

مادر جهانیانی و بغض فروخورده تمام شیعیان غم کوچه‌های مدینه است، پس برای آمدن فرزندت دستان دعای ما را بگیر و از خدا فرجش را هم‌نوا با یتیمانت بطلب تا این بغض فرو خورده را در روزگار ظهور با انتقام از کسانی که بال‌های بهشتی‌ات را خاکی کردند، بشکنیم.

۷۲۷۶/۱۷۴۴/۲۴۵