وقتی ایثار و گذشت به اوج می‌رسد

از لابه‌لای تجمع‌کنندگان در کنار گیشه خودم را به روزنامه‌ها می‌رسانم و نگاهی می‌اندازم و تیتر آنها را مرور می‌کنم: سکه سقوط کرد؛ یارانه‌ها واریز شد؛ انتخابات روسیه؛ رییس‌جمهور به مجلس رفت؛ سومین جلسه رسیدگی به بزرگ‌ترین فساد بانکی و… ناگهان متوجه تیتر یکی از روزنامه‌ها می‌شوم؛ کارمند شهرداری با مرگ خود به چند بیمار دیگر زندگی بخشید.

ذهنم درگیر موضوع می‌شود. روزنامه مورد نظر را می‌خرم و به سوی محل کارم حرکت می‌کنم و در طول مسیر تمام فکرم مشغول است، سوار اتوبوس می‌شوم، صفحه حوادث روزنامه را باز می‌کنم و شروع به خواندن آن می‌کنم.

اشک در چشمانم حلقه می‌زند، کارمند شهرداری در حین خدمت به وسیله یک راننده مضروب شد و به کما رفت و پس از یک هفته جدال با مرگ تسلیم شد، پزشکان مرگ مغزی وی را تائید کردند و خانواده متوفی با اعلام رضایت خود در مورد پیوند اعضای حیاتی او، زندگی دوباره به چند بیمار نیازمند بخشید.

اوج ایثار و فداکاری را می‌بینم. هم اکنون در ذهن مادر او چه می‌گذرد؟ چگونه راضی شده تکه‌ای از وجود خود را که سالیان بسیار برای به ثمر رساندن او تلاش کرده است، به دیگری ببخشد، همسرش چگونه توانسته قلبی را که محبت او در آن ریشه کرده بود، به فرد دیگری هدیه داده باشد؛ برادرانش چگونه توانستند قلب برادری را که سالیان سال با او خاطره داشته‌اند، به دیگری اعطا کنند!

در ذهن آنها چه گذشته که در اوج غم و داغداری، مادران و همسران، برادران و فرزندان بیمار دیگری را شاد کنند.

به مقصد می‌رسم، باید از اتوبوس پیاده شوم و به محل کار بروم. کامپیوتر را روشن می‌کنم، از طریق اینترنت پیگیر موضوع می‌شوم تا به هدف این عمل بزرگ و ستودنی دست‌یابم.

محبت‌ها و بزرگی عمل مادر، همسر و سایر اعضای خانواده اهدا کننده را مطالعه می‌کنم؛ می‌بینم که هنوز از خودگذشتگی و ایثار رنگ نباخته، نام ایران و ایرانی با از خود گذشتگی، ایثار و کمک به همنوع گره‌خورده است.

به این فکر می‌کنم که کاش همه انسان‌ها در چنین مواقعی با یک تصمیم عاقلانه و به دور از احساسات، با اعطای اعضای عزیزان از دست رفته خود، زندگی دوباره به برادران و خواهران نیازمند لیست انتظار ببخشند!