یا حیوان یا خودت

جام جم آنلاین: یا شکار یا خودش؛ شکاربان باید یکی از این دو راه را انتخاب کند. اگر شکار را انتخاب کند باید از خودش بگذرد و اگر خودش را ترجیح دهد باید شکار را فراموش کند، اما هم خودش باید باشد و هم شکار. اگر او نباشد شکاری هم نیست و اگر شکاری نباشد، او.

شکاربان بیشتر وقت‌ها خلع سلاح است آن هم در مقابل آنهایی که دست پر به طبیعت می‌آیند. شکاربان‌ها البته حالا بیشتر از قبل قدرت گرفته‌اند، ولی حالا هم که قدرت گرفته‌اند بازهم حرفشان، حضورشان، خواسته‌شان و تذکرهایشان برش ندارد.

عده‌ای شاید شکاربان صوری را بهتر از شکاربان واقعی می‌پسندند یعنی کسی را که اگر شکارچیان غیرمجاز را دید و بوی باروت اسلحه‌شان را حس کرد چشم را ببندد و راهش را به سمتی دیگر کج کند و از قتلگاه حیوانات دور شود.

شکاربان صوری این کار را می‌کند، او هم چشمش را می‌بندد و هم دهانش را آن هم در مقابل پولی که از شکارچیان می‌گیرد، همانی که به آن می‌گویند باج یا حق‌السکوت.

اما این شکاربان‌های صوری خیلی کم‌اند. بیشتر آنهایی که رخت محیط‌بانی می‌پوشند شکاربان‌های واقعی‌اند. آنها نه مقابل شکارچیان غیرمجاز کم می‌آورند و نه حرمت محیط‌بانی را به پول می‌فروشند.

اگر از یک محیط‌بان اهل شیراحمد سبزوار تعداد آهوهای قلمرواش را بپرسی او بدون مکث، تعداد را می‌گوید درست مثل این‌که از بچه‌هایش بپرسی.

آنها هر آهو را به چهره و به نام می‌شناسند و اگر روزی یکی‌شان کم شود سراغش را می‌گیرند. محیط‌بان‌های زیستگاه‌های یوزپلنگ و پلنگ و خرس هم همین طوری‌اند.

اگر یکی از آن ۷۴ قلاده یوزپلنگ در پارک ملی کویر، بهرام گور، نایبندان، بافق، خارتوران یا دره انجیر سرو کله‌اش برای مدتی پیدا نشود محیط‌بان‌های زیستگاه‌های یوز به تکاپو می‌افتند که نکند آنها طعمه شکارچیان یا ماشین‌های عبوری شده‌اند.

شکاربان‌ها نسبت به حیوانات تعصب دارند، آنها از سفره‌ای نان می‌خورند که حیوانات جزو اصلی آن هستند. اگر حیوانی در زیستگاه‌ها نباشد دیگر نیازی به وجود شکاربان‌ها نیست و شکاربان‌ها نمی‌خواهند چنین اتفاقی بیفتد.

ولی با این حال شکاربان‌ها زندگی پردغدغه‌ای دارند. آنها معمولا مسلح نیستند برای همین اگر با شکارچیان تا دندان مسلح روبه‌رو شوند یا کتک می‌خورند و خون‌آلود می‌شوند یا هدف گلوله‌ای قرار می‌گیرند و از پا درمی‌آیند. آنهایی هم که اسلحه دارند اوضاع‌شان بهتر از بی‌اسلحه‌ها نیست.

آنها اگر گلوله‌ای شلیک کنند و به یک شکارچی حتی از نوع غیرمجازش صدمه بزنند راهی دادگاه می‌شوند. آنها باید توضیح دهند که چرا اسلحه را رو به شکارچی گرفته‌اند و چرا وقتی شکارچی قصد شکار حیوان را داشته از در نصیحت وارد نشده‌اند و تابع خشم خود شده‌اند.

محیط‌بان‌های زیادی حالا به خاطر همین تصمیم آنی در زندانند و روزهای باقیمانده تا اعدام را می‌شمارند. در حالی که پوشیدن لباس حراست از طبیعت نباید آنها را به اینجا می‌رساند.

محیط‌بان‌ها امکانات و تجهیزات مخصوص گشت‌زنی می‌خواهند، وسایل پیشرفته ارتباطی، دوربین‌های مدرن ثبت تصاویر وحوش و مهم‌تر از همه آموزش و امنیت آن هم در مقابل شکارچیانی که حتی قانون با آنها با مدارای زیادی رفتار می‌کند.

مریم خباز – ‌گروه جامعه


jamejamonline.ir – 22 – RSS Version

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.