پایی که جا ماند

سیروس مقدم این روزها مشغول تدوین سریالش در این دفتر است و تلاش می‌کند آخرین قسمت‌ها را برای پخش از آنتن شبکه یک آماده کند.

بینندگان تلویزیون از سریال دیوار که به مناسبت هفته نیروی انتظامی پخش می‌شود، توقع یک کار پلیسی صرف را داشتند، ولی این شب‌ها با ماجرای عاشقانه‌ای مواجه هستند که حس وظیفه‌شناسی یک پلیس و حس شرارت یک خلافکار، آن را تهدید می‌کند.

از سیروس مقدم درباره پرکاری اش پرسیدم و این که چطور در این سن و سال، سالی چند سریال می‌سازد. او پاسخ داد: تنها دلیلش این است که زنده‌ام و آدم زنده هم تا وقتی نفس می‌کشد باید از عمرش لذت ببرد.

مقدم که این روزها مشغول خواندن رمان «پایی که جا ماند» است، خیلی دوست دارد با اقتباس از این داستان بلند، یک سریال در حوزه دفاع مقدس بسازد. او در این باره گفت: همیشه به موضوع دفاع مقدس فکر کرده ام. اما هیچ وقت سوژه نابی که تکراری و شعاری و سفارشی نباشد، پیدا نکرده‌ام.

هنگامی که از او پرسیدم: دوست ندارید کمتر کار کنید و صبح‌ها کمی بیشتر بخوابید، پاسخ جالبی داد: آدم وقتی بمیرد، فرصت برای خوابیدن زیاد دارد. من به اندازه لازم می‌خوابم. بیشترش رخوت و کسالت و بیهودگی می‌آورد.

مقدم در این باره صحبت کرد که طرح اولیه برای ساخت سریال را نپذیرفته چون در آن مجموعه‌ای از پلیس‌های مطلقا خوب و بی‌اشتباه حضور داشته‌اند. آن طرف هم شخصیت‌های بد قصه آدم‌های خنگی بوده‌اند. او معتقد است در «دیوار»‌ فعلی ما با دو انسان طرف هستیم؛ یک طرف ماجرا پلیسی است که گاهی دچار اشتباه می‌شود و طرف دیگر خلافکاری است که عشق به دخترش در وجودش موج می‌زند.

از سیروس مقدم پرسش‌های دیگری هم پرسیدم. این که چرا یونس (پلیس)‌ با خواهر یک خلافکار ازدواج می‌کند؟ چرا رابطه عاشقانه امیر حسین و خورشید را نمی‌بینیم؟ چرا لحن کارهای مشترک او با سعید نعمت‌الله شبیه فیلم‌های مسعود کیمیایی می‌شود؟‌ چرا همچنان بر استفاده از دوربین روی دست اصرار دارد و….

این کارگردان بیش از یک ساعت پای مصاحبه نشست و به تمام پرسش‌ها با دقت و وسواس پاسخ گفت. مشروح این گفت‌وگو را سه‌شنبه‌ هفته آینده در صفحه هفت روزنامه جام‌جم بخوانید.

احسان رحیم‌زاده‌ -‌ گروه رادیو و تلویزیون