|
||||||
این روزها شاهد مجموعه های متنوع نمایشی از شبکه های مختلف سیما هستیم، اما در رنگین کمان سریال هایی که روی آنتن است نقش پدر و مادرها خیلی کمرنگ شده و در پشت پرده قاب تلویزیون پنهان هستند.
با نگاهی به سال های گذشته بویژه در دهه ۶۰ و ۷۰ در فیلم ها و مجموعه هایی که تهیه می شد، نقش پدر و مادرها خیلی پررنگ بود و به نوعی می توان گفت پدر و مادرها نقش مثمرثمری برای فرزندان جوان شان داشتند.
در این باره می توان به مجموعه های تلویزیونی ای همچون «پدرسالار»، «این خانه دور است» و… اشاره کرد که همواره مادر و پدر با عملکردشان در زندگی به فرزندانشان یاد می دادند چگونه در هنگام بحران باید رفتار کنند؟ یا چگونه باید زندگی شان را هدایت کنند؟ حتی در این سریال ها نشان داده می شد که اگر پدری مستبد باشد چگونه می تواند به از هم پاشیدن یک خانواده منجر شود.
مسلما تهیه و پخش چنین مجموعه هایی نه تنها جنبه سرگرم کنندگی برای مخاطبان داشته، بلکه برای آنها جنبه آموزشی هم داشت. چه بسا که الان هم اگر مخاطبان تلویزیون بخواهند خاطرات گذشته شان را یادآوری کنند، نوستالژی بسیاری نسبت به آثار نمایشی قدیمی دارند. در مجموع دیدن چنین مجموعه هایی برایشان جذابیت های فراوانی به همراه داشت.
اما به مرور زمان و تغییر نیازهای افراد جامعه و رفتن به سمت جوانگرایی دیگر تولید چنین آثار نمایشی که پدر و مادرها نقش اساسی را در آن ایفا کنند، کم و کمتر شد و محور مجموعه ها و فیلم های تلویزیونی جوانان شده اند. البته تهیه چنین آثاری و پرداخت به مشکلات و دغدغه های جوانان خوب است، اما مسئولان می توانند در کنار تهیه چنین آثاری سفارش مجموعه هایی هم به فیلمسازان بدهند که در آن پدر و مادر حضور پررنگی داشته باشند.واقعیت این است که در برخی آثار نمایشی تلویزیون نقش پدر و مادرها کمرنگ است و در واقع پشت پرده پنهان شده اند؛ در حالی که می تواند در طول سال دو سه مجموعه هم با این مضامین ساخته شود. گرچه کم نبوده و نیست سریال ها و تله فیلم هایی که پدر و مادر در آنها نقش محوری دارند.
در واقع پدرها و مادرها در آثاری که تهیه و پخش می شود، همراه فرزندشان بودند، نه این که نقش کلیدی را ایفا کنند، اما در مقابل مجموعه هایی هم هستند که در آنها جوانان نقش محوری را به عهده دارند و پدر و مادرها فقط در حد یک سایه هستند. مسلما مسئولان می توانند در این باره تدابیری داشته باشند تا حضور پررنگ پدر و مادرها در آثار نمایشی حس شود.
مجموعه هایی مثل «راه طولانی خانه بیندیشند» که در آن پدر و مادر نقش پررنگی داشتند، بی تردید تاثیرات تربیتی خوبی در جامعه و خانواده ها خواهد داشت.
علاوه بر آن خانواده های سالم بنیان اصلی جوامع محسوب می شوند و اما گاهی فیلمسازان تصور می کنند که اگر به موضوع ها تلخ نگاه کرده و مرتب خانواده هایی پر از اختلاف را به تصویر بکشند بیشتر می توانند نظر مخاطبان را به خودشان جلب کنند. تهیه و پخش چنین آثاری هم کم نبوده است.
فقط نشان دادن خانواده های شلوغ و پر از داد و فریاد نمی تواند کمکی به بهبود سازندگی در جامعه داشته باشد. می توان به دور از جیغ و داد برخی پدر و مادرها بر سر فرزندانشان که بیشتر هم در مجموعه های طنز شاهد این نوع رفتارها هستیم نکات آموزنده ای را به بینندگان تلویزیون آموزش داد و به جوانان یاد داد که نباید احترام به بزرگ ترها را فراموش کنند؛ احترامی که این روزها گاهی به فراموشی سپرده می شود.
به گفته روان شناسان و جامعه شناسان، نمایش بهترین قالبی است که می توان حرف های خوب را به طور غیرمستقیم زد. بنابراین افرادی که در شوراهای تائید فیلمنامه نویسی هستند باید این نکات را به فیلمنامه نویسان تاکید کنند که هنوز هم می توان مجموعه هایی نوشت که به دور از اختلافات و دعواهای خانوادگی و یادآور سنت های قدیمی باشد؛ سنت هایی که احترام به بزرگ ترها سرلوحه آن قرار دارد.
آخرین مقالات آفتاب
بازنشر: ممتازنیوز