همواره رحمت خدا متوجه و شامل شخص نمازگزار است تا وقتی که او متوجه خداست و چون توجه و حضور قلب نمازگزار به هم خورد، رحمت خدا هم از او قطع می گردد.
لا صلوه إلاّ بِحضور القلب؛۱
نماز، نماز نیست مگر به حضور قلب.
لَما رَأی العابثَ فی صلاته لَو خَشَعَ قَلبُ هذا لَخَشَعَ جوارحه؛۲
هنگامی که پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم دیدند نمازگزاری بیهوده، اعضا و جوارحش را حرکت داده و آرامش ندارد، فرمود: این شخص اگر قلبش خاشع و متوجه خدا بود، اعضا و جوارحش هم آرام و بی حرکت می بود.
رسول گرامی صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود:
إنَّ الله مُقبِلٌ عَلَی المُصَلّی ما لُم یَلتَفِت؛۳
همواره رحمت خدا متوجه و شامل شخص نمازگزار است تا وقتی که او متوجه خداست و چون توجه و حضور قلب نمازگزار به هم خورد، رحمت خدا هم از او قطع می گردد.
امام باقر علیه السّلام فرمود:
إذا قُمتَ فی الصلوهِ فَعَلیکَ بِالأقبالِ عَلی صَلاتِکَ فَانَّما یُحسَبُ لَکَ منها ما أقبَلتَ عَلَیهِ وَ لا تَعبَث فیها بِیَدکَ وَ لا بِرَأسکَ و …؛۴
چون به نماز ایستادی پس بر تو باد توجه و حضور قلب، زیرا نماز به مقداری که با توجه خوانده شود قبول است پس با دست و سر و محاسنت بازی نکن و در افکار خود مشغول نشو، ضمن قیام با ادب کامل و بدنی آرام حضور قلب داشته باش و با کسالت و خواب آلودگی به نماز نایست که خدا نهی کرده است.
منبع:
۱. احیاء العلوم، ج۱، ص ۱۱۰.
۲. المحجه البیضاء، ج۱، ص۳۵۵.
۳. همان، ص ۳۸۲.
۴. همان ، ص ۳۵۴.
۵. عرفان و عبادت، ص ۱۸۹.
ممتازنیوز/momtaznews.com