خشونتها و تبعیض‌ها علیه مسلمانان «روهینگیا» در میانمار طی هفته‌های اخیر از سر گرفته شد، مسلمانانی که در طول تاریخ همواره مورد تبعیض بوده و هستند.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)، پایگاه اینترنتی شبکه خبری الجزیره در گزارشی مفصل تحت عنوان “روهینگیا، مسلمانانی مظلوم” به تاریخچه ورود مسلمانان به میانمار و تحولاتی که در طول تاریخ برای آنها رخ داده، پرداخته است که در آن می خوانیم:
«موقعیت جغرافیایی و مشخصات میانمار:
میانمار یا برمه سابق یکی از فقیرترین کشورهای آسیای جنوب شرقی است که از زمان استقلال از انگلیس در سال ۱۹۴۸ تاکنون شاهد تنش های سیاسی، خشونت و اعتراض بوده و فعالترین کشور منطقه در این زمینه ها بوده و هست.
مساحت میانمار ۶۷۷ هزار کیلومتر و جمعیت آن بر اساس آمارهای سال جاری میلادی ۵۴٫۵ میلیون نفر است، بودایی ها ۸۹ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دهند و مسلمانان و مسیحیان هر کدام با چهار درصد اقلیت های عمده میانمار هستند، پیروان سایر ادیان نیز سه درصد باقیمانده را تشکیل می دهند.
این کشور ساحلی از طرف شمال غرب با چین، شمال شرق با هند، شرق با لائوس، غرب با بنگلادش و از طرف جنوب غرب با تایلند مرز مشترک دارد و از نظر استراتژیک و اقتصادی دارای جایگاهی ویژه بوده چرا که پل ارتباطی میان مناطق جنوب آسیا، کشورهای جنوب شرقی این قاره و چین است.
نظام سیاسی میانمار:
از نظر سیاسی میانمار از حکم نظامیان رنج برده و گفته می شود که این کشور یکی از کهنترین دیکتاتوری های جهان را تجربه کرده است، ژنرال “نه وین” در ماه مارس سال ۱۹۶۲ طی یک کودتای سفید اولین دولت غیر نظامی میانمار را سرنگون کرد و دولت جدید برآمده از کودتا نظام سوسیالیستی را برای اداره امور کشور انتخاب کرد.
ژنرال “نه وین” در ماه نوامبر سال ۱۹۸۱ از رهبری کشور میانمار استعفا داد اما به عنوان رهبر حزب حاکم این کشور همچنان در پست نخست وزیری باقی ماند.
در ماه مارس سال ۱۹۸۸ قیام مردمی خواستار دمکراسی و بهبود وضعیت اقتصادی به رهبری راهبان بودایی سراسر میانمار را فرا گرفت، اما نیروهای امنیتی این کشور با کشتار خونین بسیاری از تظاهرکنندگان معترض، قیام مردم را سرکوب کردند.
همزمان با این تحولات، نام “آنگ سان سوچی” به عنوان رهبر اپوزسیون میانمار سر زبان ها افتاد و وی در همان سال حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” را تاسیس کرد.
در سپتامبر سال ۱۹۸۸ ژنرال “ساو ماونگ” تسلط بر قدرت در میانمار را اعلام کرد و دولت وی در ماه ژوئن سال ۱۹۸۹ نام این کشور را از “برمه” به “میانمار” و نام پایتخت را از “یانگون” به “رانگون” تغییر داد و حکم بازداشت خانگی را برای “آنگ سان سوچی” و معاونش “تین اوو” صادر کرد.
در ماه مه سال ۱۹۹۰ شورای نظامی حاکم در میانمار انتخابات عمومی برگزار کرد که در این انتخابات حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” به رهبری “آنگ سان سوچی” پیروزی چشمگیری به دست آورد، اما نظامیان نتایج این انتخابات را نپذیرفتند و با انتقال قدرت به یک دولت غیر نظامی مخالفت کردند.
در ماه ژوئیه سال ۱۹۹۲ ژنرال “تان شوه” با کنار گذاشتن ژنرال “ساو ماونگ” زمام امور را در دست گرفت و رئیس شورای نظامی، نخست وزیر و وزیر دفاع میانمار شد. وی همچنین در سال ۲۰۰۲ ژنرال “نه وین” و تمامی اعضای خانواده وی را تحت بازداشت خانگی قرار داد.
سر کار آمدن ژنرال “تان شوه” باعث نارضایتی مردم میانمار شد و تظاهراتی تحت عنوان “انقلاب زعفران” در سال ۲۰۰۷ برگزار شد که راهبان بودایی نیز در اعتراض به گرانی در آن شرکت کردند، اما نیروهای امنیتی میانمار بار دیگر با اعمال خشونت اعتراض های مردمی را سرکوب کردند.
در نوامبر سال ۲۰۱۰ دولتمردان نظامی میانمار بار دیگر انتخابات عمومی برگزار کردند که حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” به رهبری “آنگ سان سوچی” آن را تحریم کرد. دو سال پیش از این انتخابات قانون اساسی میانمار تصویب شده بود که مخالفان اعلام کردند که ارتش از پشت پزده این قانون را تدوین کرده است.
به دنبال اعتراض های داخلی و انتقادهای خارجی از دولتمردان نظامی میانمار، “تین سین”، رئیس جمهوری جدید این کشور در ماه مارس سال ۲۰۱۱ برخی اصلاحات انجام داد که کناره گیری از سمت نظامی خود، تشکیل دولتی غیر نظامی و آزادی زندانیان سیاسی که بیشتر آنها عضو حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” بودند از جمله این اصلاحات بود.
پس از این اصلاحات بود که حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” به رهبری “آنگ سان سوچی” در ماه نوامبر سال ۲۰۱۱ اعلام کرد که به منظور رقابت در انتخابات پارلمانی آینده میانمار قصد دارد بار دیگر خود را به عنوان یک حزب سیاسی به ثبت برساند.
در انتخابات فرعی اوایل آوریل ۲۰۱۲ میانمار که با حضور ناظران و روزنامه نگاران خارجی برگزار شد، حزب “اتحادیه ملی برای دمکراسی” در تمامی حوزه هایی که در آنها نامزد داشت، به پیروزی رسید و با ۴۵ نماینده از جمله رهبر حزب “آنگ سان سوچی” در مجموع نزدیک به ۱۰ درصد کرسی های پارلمان را به دست آوردند.
اتحادیه اروپا نیز اعلام کرد که به منظور مدیریت برنامه کمک ها و ایفای نقش سیاسی در میانمار، دفتری در این کشور باز خواهد کرد. در ماه ژانویه سال ۲۰۱۲ نیز این اتحادیه با کاهش تحریم های اعمال شده بر میانمار موافقت کرد.
آمریکا نیز ضمن کاهش بی سابقه تحریم ها علیه میانمار، پس از گذشت ۲۲ سال از فرا خواندن سفیر خود از این کشور به دلیل مخالفت دولت نظامی با پیروزی مخالفان در انتخابات سال ۱۹۹۰، بار دیگر در سال ۲۰۱۲ سفیری در رانگون منصوب کرد.
مهمترین منابع میانمار:
براساس گزارش شفقنا،سه چهارم مردم میانمار از راه کشاورزی امرار معاش می کنند و ۴۳ درصد از نیروی انسانی این کشور در این بخش فعال هستند، برنج مهمترین محصول میانمار و غذای اصلی مردم این کشور است، میانمار مازاد برنج خود را به کشورهای دیگر صادر می کند و چهارمین کشور صادرکننده برنج در جهان به شمار می آید.
مردم میانمار همچنین به کاشت ذرت، دانه های روغنی، کائوچو، نیشکر و چای مشغول هستند و به دلیل آنکه بیش از نصف زمین های میانمار پوشیده از جنگل است، چوب به همراه نفت، سرب و آنتیموان از مهمترین صادرات این کشور به شمار می آید.
قلع، روی، مس، تنگستن، ذغال سنگ، سنگ آهک، سنگ های قیمتی، گاز طبیعی و انرژی برق آبی نیز از جمله سایر منابع طبیعی موجود در میانمار است.
ایالت “راخین” میانمار:
“راخین” که پیشتر “اراکان” نامیده می شد، یکی از ایالت های میانمار است و مرکز آن شهر “سیتوی” در مدخل ورود طولانی ترین رود ایالت به دریا قرار دارد.
“راخین” در ساحل غربی میانمار واقع شده و مرکز آن بر بخش شمالی ساحل اشراف دارد، از شمال ایالت “چین” و منطقه های “ماگاوی” و “باگو”، از شرق منطقه “ایاروادی” و از غرب خلیج “بنگال” این ایالت را در بر گرفته اند، این ایالت همچنین از طرف شمال غربی با کشور بنگلادش دارای ۲۷۵ کیلومتر مرز آبی و زمینی مشترک است.
مساحت ایالت “راحین” که در منطقه گرم میانمار واقع شده، نزدیک به ۳۷ هزار کیلومتر است، کوه های آن همانند یک مانع و سد طبیعی میان این ایالت و سایر مناطق میانمار است. چند جزیره نیز در نزدیکی ساحل ایالت “راخین” وجود دارند که “شیدوبا” و “مینگون” مشهورترین و مهمترین این جزایر هستند.
راه های دریایی، ورود دین مبین اسلام به ایالت “راخین” و مناطق ساحلی نزدیک آن را در اواخر قرن هفتم میلادی به وسیله بازرگانان و دریانوردان عرب آسان کرد، بنابراین تعداد زیادی از اهالی و ساکنان محلی این ایالت که به آنها “روهینگیا” گفته می شود، مسلمان شدند. گزارش ها حاکی از آن است که درصد مسلمانان در ایالت “روخین” به ۷۰ درصد می رسد.
همگان ایالت “راخین” را با دشت ها و رودهای موجود در این ایالت می شناسند که از این رودها به عنوان راه های حمل و نقل و ارتباط استفاده می کنند. رود “کلادان” طولانی ترین رود ایالت “راخین” به شمار می آید که سرچشمه آن در رشته کوه های “هیمالیا” است.
کوه های بلند و جنگل های انبوه ایالت “راخین” نیز مشهور هستند به طوری که ۷۰ درصد از زمین های این ایالت پوشیده از جنگل است، بخش شمالی ایالت زمین های پستی است که ساخت و ساز و آبادانی در آنها زیاد است، اما بخش جنوبی ایالت “راخین” شامل تنگه سنگی بوده و ساخت و ساز در آنجا کم است.
این ایالت به دلیل ساحل طولانی که دارد از ماهی های زیادی برخوردار است که آن را به کشورهای مختلف صادر می کند، ایالت “راخین” همچنین سرشار از منابع طبیعی بوده اما تاکنون به بهره برداری نرسیده است. ساکنان این ایالت حبوبات به ویژه برنج و میوه های زیادی همچون هلو، زردآلو، موز، انار، پرتقال، انبه، آناناس، هندوانه و خربزه تولید می کنند.
اهالی ایالت “راخین” همچنین با روش های سنتی و بدون آنکه دولت به آنها کمک کند، فلفل، بادام زمینی، ذرت، عدس، ترب، کلم، تنباکو و نیشکر تولید می کنند.
بسیاری از شرکت های صنعتی و تجاری نیز در ایالت “راخین” واقع هستند و چند کارخانه همچون کارخانه کتان و کارخانه برنج نیز در این فعالیت می کنند.
در این ایالت همچنین آثاری باستانی همچون مساجد از دوره حکومت اسلامی به جای مانده، حکومتی که در سال ۱۴۳۰ میلادی به وسیله “سلیمان شاه” تاسیس شد و بیشتر از سه قرن و نیم پا بر جا ماند تا اینکه در سال ۱۷۸۴ میلادی و پس از حمله بودایی ها سرنگون شد.
تاریخچه اسلام در میانمار:
روایت های تاریخی حاکی از آن است که اسلام در قرن هفتم میلادی و به وسیله تاجران عرب مسلمان وارد منطقه “راخین” در میانمار شده، پس از آن نیز گروه های مسلمان از سراسر جهان اسلام به منطقه آمدند و در نتیجه بسیاری از اهالی “راخین” اسلام را پذیرفتند.
ملت “روهینگیا” در اصل از اهالی ایالت “اراکان” هند هستند، اما قومیت های دیگری نیز در “راخین” وجود داشتند که مسلمان شده بودند، بیشترین این قومیت ها از مسلمانان اصلی میانمار بودند که آنها را “باتی” می گفتند و در مرکز کشور جایی که پایتخت قدیمی “ماندالای” واقع است، ساکن بودند.
علاوه بر این ها، مسلمانان با اصلیت چینی نیز در میانمار وجود دارند که به اسم های “بشوس” و “مالیس” معروف بودند.
ملت “روهینگیا” مملکتی به وجود آورد که از سال ۱۴۳۰ تا سال ۱۷۸۴ و به مدت بیش از ۳۵۰ سال حکومت کرد، این دولت توسط “سلیمان شاه” تاسیس شد و پس از وی نیز ۴۸ پادشاه مسلمان به صورت متوالی بر آن حکومت کرده و دارای سکه های نقدی نیز بودند که شعارهای اسلامی همچون واژه “توحید” روی آنها حک شده بود.
در سال ۱۸۲۴، انگلیس میانمار را اشغال و آن را به دولت استعماری “هند انگلیس” ضمیمه کرد. در سال ۱۹۳۷ نیز، انگلیس میانمار را به همراه ایالت “اراکان” از این دولت جدا کرده و همانند سایر مستعمره های این کشور، آن دو را نیز به عنوان مستعمره مستقلی اعلام کرد که در آن زمان “میانمار انگلیس” نامیده می شد.
مسلمانان میانمار با تمام توان در برابر استعمار انگلیس مقاومت کردند و باعث ترس انگلیس ها شدند که این ترس باعث شد انگلیس سیاست مشهور “تفرقه بینداز و حکومت کن” را برای از بین بردن قدرت مسلمانان به کار گیرد و در این راستا بودایی ها را علیه مسلمانان تحریک کرده و به آنها سلاح داد تا در سال ۱۹۴۲ میلادی کشتاری به راه بیندازند که بر اثر آن نزدیک به ۱۰۰ هزار مسلمان در ایالت “اراکان” جان خود را از دست دادند.
http://asiancorrespondent.com/wp-content/uploads/2012/06/BurmaRohingyaRefugees1-621×333.jpg
بر اساس گزارش های رسمی دولت میانمار، مسلمانان این کشور تنها چهار درصد جمعیت ۵۴٫۵ میلیون نفری را تشکیل می دهند، اما برخی گزارش های غیر رسمی حاکی از آن است که ۱۵ درصد جمعیت میانمار مسلمانان هستند. برخی گزارش های بین المللی نیز مسلمانان میانمار را مظلوم ترین اقلیت جهان می دانند و بر این باور هستند که بیش از سایر اقلیت های جهان در معرض انقراض قرار دارند.
مسلمانان میانمار بیشتر در شهرها زندگی می کنند نه روستاها، و تنها در پایتخت این کشور نزدیک به ۱۰۰ مسجد وجود دارد.
مصیبت پناهندگی مسلمانان میانمار:
صدها هزار تن از مسلمانان “روهینگیا” به دلیل ظلم و ستمی که در میانمار تحمل می کنند، مجبور به فرار به کشورهای همسایه و به ویژه بنگلادش شدند. تعدادی دیگر از آنها نیز به مالزی، پاکستان و برخی کشورهای حوزه خلیج (فارس) از جمله عربستان پناه برده اند.
در طول سال ها، بسیاری از مسلمانان میانمار نتوانستند شکنجه و ظلم اعمال شده علیه آنها توسط دولت و بودایی ها را تحمل کنند، بنابراین تصمیم گرفتند جان خود را به خطر بیندازند و فرار کنند که در نتیجه آن، مسلمانان به صورت گروهی از ایالت “راخین” و سرزمین خود همواره اخراج شدند.
گزارش ها آمار مسلمانان اخراج شده از میانمار به بنگلادش در سال ۱۹۷۸ میلادی را ۳۰۰ هزار تن و در سال ۱۹۸۸ ،۱۵۰ هزار تن برآورد می کند، دلیل اخراج مسلمانان طرح دولت برای ساخت “روستاهای نمونه” برای بودایی ها بود که هدف از این کار افزایش تعداد بودایی ها در مقایسه با مسلمانان و تغییر درصد قومیت های ساکن در این منطقه است.
در سال ۱۹۹۱ و در پی لغو نتایج انتخابات عمومی میانمار که با پیروزی احزاب مخالف همراه بود، ۵۰۰ هزار تن دیگر از مسلمانان “روهینگیا” از این کشور اخراج شدند. این کار انتقامی بود از مسلمانان که به حزب مخالف “دمکراسی” رای داده بودند. در سال ۱۹۹۲ نیز بار دیگر صدها هزار مسلمان به دلیل خشونت های این کشور از میانمار اخراج شدند.
سازمان های حامی مسلمانان در میانمار:
بسیاری از سازمان ها و جمعیت های اسلامی حامی مسلمانان میانمار طی سال های گذشته در این کشور تاسیس شدند که از جمله این نهادهای غیر دولتی:
۱- “سازمان اسلامی همبستگی روهینگی”
۲- “سازمان اسلامی آزادسازی ایالت کارینی”
۳- “سازمان گروه هفتم”
۴- “سازمان گروه جنوبی”
۵- “جنبش جوان مسلمان” در “رانگون”
۶- “اتحادیه دانشجویان مسلمان”
۷- “جمعیت علمای روهینگی”
۸- “جمعیت علمای اسلام”
۹- “جمعیت مسلمانان میانمار”
۱۰- “شورای عالی امور اسلامی”
این سازمان ها برای حمایت از مسلمانان میانمار، دفاع از حقوق، آزادی و هویت اسلامی آنها و همچنین کمک به مسلمانان برای ایستادگی در برابر هجمه های مسیحی کردن فعالیت می کنند.
بیشتر این جمعیت ها نیز در زمینه آموزش از طریق ایجاد مدارس اسلامی، برگزاری کلاس هایی برای حفظ قرآن کریم و فرستادن مبلغان دینی به روستاها و همچنین ارائه کمک به فقیران و نیازمندان فعال هستند.
تعدادی موانع پیش روی این جمعیت ها هستند که اجازه نمی دهند به فعالیت خود بپردازند، مثلا وجود مسلمانان میانمار در مناطق مختلف این کشور باعث کاهش فرصت های رسیدن به تمامی افراد اقلیت مسلمان شده و تعدادی از این جمعیت ها نیز تاکنون پیش مسلمانان ناشناخته هستند.
شخصیت های حامی مسلمانان در میانمار:
از جمله شخصیت های مشهور مدافع مساله مسلمانان در میانمار می توان به “نور الاسلام”، رئیس سازمان ملی روهینگا اشاره کرد که بیش از ۳۰ سال است در این زمینه فعالیت می کند و هم اکنون در انگلیس زندگی می کند، جایی که حق پناهندگی سیاسی دریافت کرد.
شیخ “سلیم الله حسین عبدالرحمان”، رئیس سابق “سازمان اسلامی همبستگی روهینگی”، رئیس “جمعیت اسلامی بهبود آموزش و فرهنگ” و همچنین معاون رئیس “کمیته افتای منطقه مرانگلوا” در جنوب میانمار نیز از جمله شخصیت های فعال در زمینه دفاع از حقوق مسلمانان این کشور است که در سال ۱۹۷۸ میلادی فعالیت خود در زمینه دفاع از حقوق مسلمانان آغاز کرد.
حاج “یو آی لوین”، رئیس “شورای اسلامی میانمار” و شیخ “زین العابدین یوسف احمد”، دبیرکل “اتحادیه علمای روهینگیا” نیز از دیگر شخصیت های فعال در این زمینه هستند.»
عصر ایران