جنگل خودکشی در ژاپن: کوه فوجی نقطه ای زیبا که در هر سال جنازه ی بیش از ۱۰۰ نفر انسان در آن پیدا می شود
جنگل Aokigahara مکان خوبی برای مردن است.
زندگی گیاهی بر پایه کوه فوجی در ژاپن بسیار متراکم است و خیلی راحت می توان در میان این گیاهان همیشه سبز گم شد و دیگر هم به دید نیامد.
به گزارش آسیو: همه ساله مسئولان جنازه ی بیش از ۱۰۰ انسان را که خود را از درختان به دار آویخته اند پیدا می کنند اماباقی آنها تا سالها کشف نشده باقی می مانند.
اسکلت یک انسان که توسط آزوسا هایانو در جنگل Aokigahara در ژاپن که بیشترین میزان خودکشی را به خود اختصای می دهد یافت شده است
اینکه چرا انسانی باید بخواهد در این جنگل به زندگی خود پایان بخشد واقعا به صورت یک راز باقی مانده است اما به نظر می رسد اولین خودکشی ها با الهام از رمانی که درباره مرگ در این جنگل نوشته شده بود، شروع شده اند.
آزوسا هایانو بیش از سی سال است که درباره این جنگل تحقیق می کند و حتی او هم نتوانسته است دلیل خوبی برای این رغبت عمومی بیابد.
به خاطر کارش وی با قربانیان خودکشی زیادی روبرو شده است و گاهی هم برای نجات قربانی بسیار دیر رسیده است. او تخمین زده است که خودش به تنهایی بیش از ۱۰۰ جنازه را در بیست سال گذشته از این جنگل بیرون کشیده است.
این زمین شناس میان سال فیلمی در این باره تهیه کرده است که «جوکای» یا «دریای درختان» نام دارد و در آن آموخته هایش را به تصویر کشیده است.
چکمه و لباس های بای مانده بروی اسکلتی که در جنگل خودکشی کرده بوده است
با این حال آقای هیایانو قادر نیست دلیل اصلی اینکه چرا مردم خود را در Aokigahara می کشند را بیان نماید او بروی رفتارهای این افراد تحقیق کرده است و اینکه چرا حس می کرده اند هیچ راه برگشتی ندارند.
در این اطلاعات او در مورد اینکه این افراد قبل از پایان دادن به زندگی خود به چه می اندیشیده اند و اینکه آیا تمایلی برای عوض کردن نظر و بازگشت به زندگی داشته اند یا خیر ، صحبت می کند.
تحقیقات دور و دراز او بروی مسئله ی مرگ این فکر را به ذهن متبادر می کند که وی شیفته ی مرگ و مردگان است اما همچنان که فیلم ادامه می یابد می توان از ورای سخن گفتن آرام و شمرده ی وی شخصیت مردی را تشخیص داد که حقیقتا به دنبال دلیلی برای بروز این فجایع انسانی است.
آزوسا هایانو زمین شناسی است که بروی خودکشی های جنگل کوهپایه فوجی تحقیق می کند
هایانو عروسکی را که به درخت تکیه داده شده است یافته که به عقیده ی او نشانه ی جامعه گریزی فرد خودکشی کننده است. همچنین نوارهای پلاستیکی وجود دارد که این افراد برای روز مبادا که نظرشان را عوض کنند با خود به همراه برده اند
این فیلم با منظره ی ماشینی در کناره ی پرت جنگل آغاز می شود. آقای هایانو رو به دوربین می گوید: «حدس می زنم صاحب ماشین وارد جنگل شده و دیگر هرگز باز نگشته است. فکر می کنم با فکری آشفته وارد جنگل شده است»
کمی بعد ناشنه هایی در مسیر دیده می شود که نشان می دهد این قربانی راهی برای بازگشت گذاشته است تا اگر تصمیمش عوض شد بتواند به سمت اتومبیلش بازگردد. اما این جنگل برای افراد بسیاری سفر بدون بازگشت است.
او به فیلمبردار خود «ویک» می گوید: «بسیاری از مواقع با دنبال کردن این ردها حتما چیزی خواهید یافت. یا یک جنازه و یا آثاری از حضور فردی در آن محل»
آقای هایانو به مردی که مشکوک به خودکشی است و در جنگل چادر زده صحبت می کند
آقای هایانو یک یادداشت خودکشی را در منطقه ی انبوه از درختی به نام جوکای روی یک درخت پیدا می کند
در انتهای این رد، آقای هایانو یک اردو و چادرهایی خالی می یابد و حدس می زند جنازه ای در آنجا نخواهد یافت اما عروسکی دورتر از محل به درخت تکیه داده شده است. چهره اش درهم می رود و می گوید: «به گمانم این شخص مشکل جامعه گریزی داشته است»
شاهد بعدی یک نامه ی خودکشی است که آن را به درخت میخ کرده اند.
پس از آن در میان یک مسیر عمومی مردی را می یابد که ادعا می کند تنها آنجا اردو زده و از طبیعت استفاده می کند. آقای هایانو می گوید این فرد قصد خودکشی ندارد و او بعد از اینهمه سال می تواند چهره ی کسی را که می خواهد به زندگی اش خاتمه بخشد را بشناسد. پس از مکالمه ای دوست داشتنی او به مرد می گوید: «از این فرصت استفاده کن و به همه چیز خوب فکر کن. سعی کن مثبت باشی»
تابلویی در ورودی جنگل از افرادی که میل به خودکشی دارند می خواهد به خانواده شان فکر کنند
جنازه ی مردی که در میان درختان خود را دار زده است پیدا می شود. جایی که در آن سالانه ۱۰۰ نفر به زندگی خود خاتمه می دهند
به نظر آقای هایانو ماجرای خودکشی در ژاپن از مراسم مذهبی «هاراکیری» سامورایی ها آغاز شده که برای حفظ افتخار و غرور خود طی این مراسم خودکشی می کردند. اما امروزه نشانه ای از بریدن و خستگی از دنیای مدرن است.
او می گوید: «به نظر من خودکشی به هیچ وجه مرگی پر افتخار نیست»
او معتقد است این کار بیشتر به دلیل استفاده بیش از حد از اینترنت و جامعه گریزی است.
«حالا ما زندگی مان را به صورت آن لاین می گذرانیم. اما حقیقت این است که بیش از گذشته نیاز به زندگی کردن در کنار یکدیگر داریم، اینکه با یکدیگر حرف بزنیم و تجربه های هم را از زبان یکدیگر بشنویم تا کاملا بتوانیم افراد را درک کنیم و بشناسیم»
