احیای غرق شده‌ها

هرگاه با فردی روبه‌رو شدید که دچار غرق‌شدگی شده است، اولین گام خروج غریق از آب است. این کار را همیشه به افراد دارای مهارت نجات غریق بسپارید. فراموش نکنید که مهارت در شنا با توانایی نجات غریق، دو مقوله متفاوت است. چه بسیار شناگرانی که برای نجات کسی اقدام کرده‌اند، اما خودشان غرق شده‌اند.

بیشتر غرق شده‌‌ها نیازی به بی‌حرکت‌سازی گردن ندارند، مگر این‌که گردن آسیب‌دیده باشد. در شرایطی شامل شیرجه در آب کم‌عمق، سقوط از سرسره، مسمومیت ناشی از داروها بخصوص الکل یا نشانه‌هایی از آسیب روی گردن، باید گردن غریق را بی‌حرکت کرد.

برای این کار کافی است که با دو دست سر را در امتداد گردن در یک خط صاف نگه داشت.گام بعدی، باز کردن راه تنفس غریق و دادن تنفس است. تنفس دهان به دهان و دهان به بینی از روش‌های مرسوم است.

اگر راه تنفس مصدوم را باز کرده و تنفس مصنوعی را شروع کردید، اما غریق به هوش نیامد، باید ماساژ قلبی را شروع کنید.

اگر بیمار نه قلب و نه تنفس دارد، امدادگر ابتدا به مدت دو دقیقه به مصدوم ماساژ و تنفس می‌دهد و سپس به تماس با اورژانس ۱۱۵ اقدام می‌کند. در دیگر موارد احیا مانند سکته‌های قلبی، باید ابتدا با ۱۱۵ تماس گرفت و سپس سراغ بیمار آمد و احیا را شروع کرد.

تلاش برای خارج کردن آب لازم نیست. اغلب غریق‌ها به دنبال تماس قطره‌ای از آب به حنجره‌شان دچار بسته‌شدن ناگهانی در حنجره و تارهای صوتی می‌شوند که همین مکانیسم دفاعی از ورود آب به راه‌های هوایی جلوگیری می‌کند.

در آن عده‌ای هم که آب وارد ریه می‌شود، سریعا جذب شده و انسداد در مسیرهای هوایی رخ نمی‌دهد. خارج کردن آب از معده اقدام خطرناکی است و می‌تواند با عوارض فراوانی برای غریق همراه باشد.

آب خروجی از معده ممکن است وارد راه‌های هوایی شده و وضع را بدتر کند بنابراین فشردن شکم برای خروج آب به هیچ‌وجه نباید انجام شود.

اگر بیمار در حین دریافت تنفس یا ماساژ دچار استفراغ شد سریعا باید به یک پهلو خوابانده شود تا از ورود محتویات معده به درون راه‌های هوایی جلوگیری شود.

اگر به دنبال استفراغ چیزی در دهان بیمار دیده شد، به کمک انگشت آن را خارج کنید. نباید بدون دید کافی و تنها بر اساس شک، دست در دهان مصدوم کرد.

دکتر بهروز هاشمی – متخصص طب اورژانس