اوتیسم یک نوع اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی کودک نمود پیدا می کند و رشد عادی مغز و فعالیت های مغزی کودک را تحت تاثیر قرار می دهد و فرد مبتلا نوعی ناتوانی را در مهارت و ارتباط های اجتماعی تجربه می کند.
طبق نتایج اخیر مطالعات دانشمندان، سن پدر بیش از سن مادر در ابتلای کودک به اختلالاتی مانند اوتیسم موثر است.
عامه مردم فکر می کنند که برای حفظ سلامت نوزاد، سن مادر هنگام بارداری باید کم باشد و پدر می تواند تا هر سنی بچه دار شود. اگر هم پدری صاحب فرزندی با اختلال اوتیسم شود، انگشت اتهام به سمت مادر نشانه می رود و اکثر افراد، مادر را مقصر اصلی این اختلال می دانند، اما خوشبختانه این تحقیقات، انگشت اتهام را از سمت مادر برداشته و به سمت پدران مسن می برد .
مطالعات جدید نشان می دهد که با هر سال افزایش سن پدر هنگام انعقاد نطفه، جهش های ژنتیکی بیشتری در اسپرم مردان رخ می دهد و احتمال انتقال سلول های جهش یافته به نسل بعد در مردان بیشتر از زنان می باشد.
طبق تحقیقات، ارتباط این نوع جهش های ژنتیکی با بیماری های نظیر اوتیسم، اسکیزوفرنی و انواعی از بیماری های تکاملی و رشدی مشخص شده است.
همانطور که می دانید در بسیاری از جوامع از جمله در کشور خودمان ایران، در حال حاضر بسیاری از جوانان تمایل دارند دیرتر ازدواج کنند و تمایل چندانی به زود بچه دار شدن نیز ندارند.
این تحقیقات هشدارهای نگران کننده ای را برای نسل های بعدی به همراه دارد، زیرا همه ساله میزان کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر می شود.
اگرچه افزایش سن مادر هنگام بارداری احتمال ابتلای فرزند را به انواع اختلالات ژنتیکی و ناهنجاری های کروموزومی بیشترمی کند، اما مطالعات افزایش سن پدر را در ابتلای کودک به اوتیسم بسیار موثر می دانند
مطالعات دیگری نیز نشان می دهند بالا رفتن سن پدر در زمان لقاح، میزان سقط جنین را بیشتر می کند که باز هم به دلیل نقص کروموزومی و ژنتیکی است که در سلول های جنسی مرد به دلیل افزایش سن رخ می دهد.
هرچه سن مادران و پدران یک جامعه بالاتر برود، احتمال ابتلای فرزندان آنها به بیماری ها و ناهنجاری ها بیشتر می شود و این یک هشدار برای جوانان و سازمان های مربوطه می باشد.
علل بیماری اوتیسم
– نوع تغذیه پدر ومادر
– تغییرات دستگاه گوارش
– مسمومیت فرد با جیوه
– ناتوانی بدن در درست استفاده کردن از ویتامین ها و مواد معدنی
– حساسیت به واکسن
علایم بیماری اوتیسم
– اکثر والدین این کودکان، نوعی رفتار غیرعادی را در کودک خود احساس می کنند.
– وانمود کردن به بازی
– اختلال در تعاملات اجتماعی
– بروز مشکل در ارتباط کلامی و غیر کلامی
– واکنش بیش از حد در حس های بینایی و شنوایی و لامسه و بویایی
– این کودکان حرکات تکراری انجام می دهند و در صورت تغییر روال معمولی زندگی، ناراحتی شدید نشان می دهند.
– ضمائر را اشتباه به کار می برند، مثلا به جای جمله “من آب می خواهم”، می گویند “شما آب می خواهید”.
– از برخورد چشم در چشم با دیگران اجتناب می کنند.
– ترجیح می دهند زمان زیادی را تنها باشند تا اینکه در جمعی با دیگران ارتباط برقرار کنند.
– ترجیح می دهند بازی های فردی انجام دهند و از شرکت کردن در جمع های دوستی پرهیز می کنند.
تبیان