|
|
||||||
خانم «الف» دارای یک پسر ۱۲ ساله به نام دارا و یک دختر ۸ ساله به نام سارا می باشد. به نظر می رسد سارا در مقابل رفتار منطقی واکنش مثبتی نشان می دهد، قدرت نقادی دارد و قاطع است ولی دارا علی رغم بزرگتر بودن چنین ویژگی هایی را بروز نمی دهد.
خانم «الف» حقیقتا گیج شده است. تفاوت دو جنس مذکر و مونث بسیار زیاد است و کارشناسان بر این عقیده اند که بزرگ کردن فرزندان پسر و دختر با یکدیگر تفاوت دارد.
در واقع پسران و دختران برای مسائل گوناگونی ارزش قائل هستند و یا حداقل می توان گفت برای آنها مسائل مختلفی در اولویت قرار دارد.
مهمترین مسئله برای دختران ارتباط برقرار کردن با دیگران است درحالی که پسران به عمل اهمیت می دهند.
شاید فکر کنید برای پسران، اشیاء و برای دختران، انسان ها بیشترین اهمیت را دارند ولی این طور نیست.
عقیده رایج این است که اگر والدین به طور منطقی با کودکان صحبت کنند آنها مجاب می شوند ولی این روش بیشتر در مورد دختران صادق است و در برابر پسران باید رویه ای دیگر را درپیش گرفت.
البته استثنائاتی وجود دارد ولی این مسئله در مورد حدود دوسوم پسران و سه چهارم دختران صدق می کند.
تحقیقات نشان می دهد پسران به ندرت با دختران به بازی کردن می پردازند زیرا شیوه بازی آنها با یکدیگر تفاوت زیادی دارد.
دختران از تماس چشمی استفاده می کنند و برای اینکه رابطه خوبی با یکدیگر داشته باشند غالبا کوتاه می آیند. از سوی دیگر پسران به ندرت تماس چشمی برقرار می کنند و درواقع از این کار اکراه دارند. آنها ترجیح می دهند با هم تماس بدنی داشته باشند و با حالت شوخی شانه های یکدیگر را لمس کنند.
پسران به وسایل و کارهای یکدیگر علاقه زیادی دارند و به ورزش اهمیت فراوانی می دهند.
اگر از یک پسر بخواهید با هم جنس خود ارتباط برقرار کند اولین سؤال او این خواهد بود: «او چه وسایلی در خانه اش دارد؟»
در صورتی که در این گونه موارد دختران می پرسند: «آیا او دوستان دیگری هم دارد؟»
دختران مهارت های کلامی را سریع تر از پسران یاد می گیرند و درواقع زمانی که وارد مدرسه می شوند از این لحاظ یکی دو سال جلوتر از پسران هستند، به همین دلیل دختران آسان تر با محیط مدرسه هماهنگ می شوند. در ضمن سخنان دیگران بر روی دختران تأثیر زیادی می گذارد.
از سوی دیگر پسران از همان سنین پایین با «زندگی عملی» درگیر هستند.
پسران کمتر حرف می زنند، بیشتر عمل می کنند و به عمل دیگران بیشتر از سخنان آنها اهمیت می دهند.
پسران حقیقتا به این مسئله اعتقاد دارند که: «صدای عمل بلندتر از کلام است.»
والدین عزیز باید به این نکته توجه داشته باشند که از نظر پسران، کلمات ارزشی ندارند زیرا از یک گوش وارد شده و از گوش دیگر خارج می شوند!
به عقیده آنها حرف زدن اتلاف وقت و انرژی است و تنها عمل اهمیت دارد.متأسفانه وقتی والدین تصمیم به عمل می گیرند به فکر تنبیه بدنی می افتند! ولی یادتان نرود برای تربیت فرزندان گام های زیادی باید برداشته شود.اگر به چیزی که می گوئید عمل نکنید در نزد پسرتان اعتبار شما زیر سؤال می رود. چرا؟ زیرا او به عمل بیشتر از حرف اهمیت می دهد.
در این گونه موارد احساس می کنید که به شما بی احترامی شده است.
البته این تصور درست است ولی نه به دلایلی که شما تصور می کنید. رفتار خود را تغییر دهد یا بیشتر عمل کنید و کمتر حرف بزنید تا احترام بیشتری دریافت کنید. در بسیاری از موارد در خانواده هایی که فرزند اول آنها دختر است و پس از مدتی پسردار می شوند مشکلاتی بروز می کند.
فراموش نکنید که طرز برخورد با پسران و دختران با یکدیگر تفاوت دارد.
والدین غالباً در برخورد با کودکان تسلیم می شوند در حالی که باید رفتارشان را با جنسیت فرزند خود هماهنگ کنند.
برخی از والدین بر این باورند که استفاده از جایزه نوعی دادن رشوه محسوب می شود.
از این والدین دو سؤال داریم: «آیا گرفتن حقوق ماهیانه نوعی رشوه است؟!»، «چرا ما از کار کردن برای کسب درآمد خسته نمی شویم؟!»
تا زمانی که ما در یک دنیای مادی زندگی می کنیم نمی توانیم از این مساله شکایت داشته باشیم که فرزندن مان نیز به مادیات اهمیت می دهند. البته در مورد دختران موضوع کاملا فرق می کند. اگر پدر یا مادری به دختر خود بگوید: «تا وقتی رفتارت را اصلاح نکنی با تو حرف نمی زنم» او آن قدر نگران می شود که سعی می کند رفتارش را اصلاح کند.
البته امکان دارد که او از مهارت های کلامی اش استفاده کرده و به دفاع از خود بپردازد ولی وقتی با ایستادگی پدر و مادر روبه رو می شود کوتاه می آید. دختران اعتقاد دارند کلمات به تنهایی می توانند ماهیت یک رابطه را تغییر دهند. پدران در برخورد با پسران خود موفق تر از مادران هستند زیرا از فرزندشان می خواهند با عمل، تأسف خود را نشان دهد نه با حرف.
اگر مادران هم از این رویه استفاده کنند موفق تر خواهند بود.
به طور خلاصه، می توان گفت پسران به عمل بیشتر از حرف اهمیت می دهند. شاید به این علت که به اندازه دختران مهارت کلامی ندارند و یا شاید علت این باشد که «صدای عمل بلندتر از کلام است».
به هر حال والدین باید این نکته را در نظر داشته باشند و در برخورد با فرزندان خود رفتار مناسب را در پیش بگیرند.
آخرین مقالات آفتاب