کسی که انتظار آمدنش قرار را از دل‌ها می‌رباید…

 باشگاه خبرنگاران :از قافیه‌های ابیات پایانی شعر آدمی هنوز نیامده، اما وصف آمدنش چنان شده که قرار را از آن که فهمید خواهد ربود و شور زندگی را به آن که فهمید خواهد رساند.
قافیه‌های ظهور چون نور خورشید است که از لابه‌لای شاخ و برگ درختان سر به آسمان کشیده و چون قطره شبنم نشسته بر روی گلبرگ‌هاست.
و این وصف عده‌ای است که به انتظار نشسته اند و نه اینکه تنها به امید و بی هیچ حرکتی بلکه با تمام وجود در راه تلاش برای آبادی زندگی دنیا و آخرت در حرکتند اما گوشه سینه‌ی‌شان همیشه این انتظار را با جان نگهداری می‌کنند و در رفتارشان پیداست که منتظر وعده‌ی الهی‌اند و در وعده الهی خطا راه ندارد، اینان آنانی می باشند که آفتاب پایان زمان، مهدی موعود بر آنان خواهد تابید و دل‌هاشان را به نور زلال هستی روشن خواهد کرد و عده‌ای هم دل خوش به زرق و برق‌هایی شده اند که چون چشم‌بندی بر چشمانشان شده و مانع دیدن زیبایی حقیقت می‌شود.
و اینان همانند آنانی می باشند که در این آسمان هدایت شیفته‌ی ابرهایی شده اند که یقیناً پایدار نیستند و می‌گذرند و این آفتاب است که همیشگی است.
کاش ما هم منتظر باشیم، منتظر ظهور، منتظر کسی که اکمال و اتمام دین در او پیداست کسی که پایان همه شبهات و پایان همه کاستی‌هاست، کسی که معنای دین و پایان همه کج فهمی‌هاست، منتظر کسی که خواستگاه عدالت است و پایان ظلم و زور، منتظر کسی که مظهر پاکیست و پایان دهند فساد و ناپاکی، منتظر کسی که به فرموده حضرت علی(ع) در خطبه‌ی ۱۵۰ نهج‌البلاغه، جمعیت‌های گمراه و ستمگر را پراکنده و حق‌جویان پراکنده را جمع می‌کند.
چطور می‌توان انتظار این همه خوبی را نکشید، زندگی یعنی انتظار و انتظار یعنی منتظر، کسی که پیوسته خود را در آینه اعتقادات و دانسته‌های خود از حقیقت شستشو دهد، یعنی ثانیه ثانیه زندگی با همه آنچه خدا را خشنود می‌کند، یعنی پاک بودن از هر آلودگی ای که هر چند سخت اما حداقل بخواهیم منتظر باشیم.
انتظار همچون عشق سراسر بی‌قراری است، بی‌قراری که در آن شیرینی خاصی نهفته است.
انتظار هرچه باشد با عشق و پاکی گره خورده است پس عاشق باشیم و پاک تا منتظر باشیم./ف